autor: Marcin Bartnikowski

 

Idziesz przez świat i światu dajesz kształt przez twoje czyny.
Spójrz w świat, we świata kształt, a ujrzysz twoje winy.
Za tobą goni jęk i klątwa goni, ściga;
tyś mocen jest jak Bóg, co świat na barkach dźwiga.

/Stanisław Wyspiański „Powrót Odysa”/

 

Odys wraca do domu. Odys wraca do Polski (która właśnie wstaje z kolan) po dziesięciu latach tułaczki po grudach trudach i znojach do żony swojej i syna swego. Wraca na znajome podwórko do M2, bo innego wyjścia nie ma. Wraca, żeby porzucić piekło wojennej tułaczki, zapomnieć pieśni natrętnych syren i wziąć w ramiona znajome swojskie piekiełko domowe. Wraca, żeby zatrzeć wspomnienie o zbrodni do kraju, który kocha wspomnienia o zbrodni i porażce.

Odys wracaj do domu zderza motywy homeryckiej opowieści o Odysie z ich literackimi przetworzeniami (Wyspiański, Joyce) i współczesną opowieścią o nas samych. To opowieść, w której zestawiamy różne punkty widzenia – także prywatne opowieści aktorów – żeby sprowokować dyskusję o współczesnym Polaku na niebezpiecznym zakręcie, na którym postawiła go współczesna historia.

W spektaklu wykorzystano fragmenty Powrotu Odysa Stanisława Wyspiańskiego, inspiracje Ulissesem Joyce’a, fragmenty wypowiedzi studentów Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej oraz masę inspiracji językiem internetu.

Więcej informacji