Zapraszamy na spotkanie z Janem Lauwersem, wybitnym reżyserem, współtwórcą Needcompany, laureatem weneckich Złotych Lwów. Artysta razem z Grace Ellen Barkey i Maarten Seghers jest kuratorem Idiomu „Skok w wiarę” tegorocznej edycji Malta Festival.

Rozmowę poprowadzi dr Dorota Semenowicz

15 maja, wtorek, godz. 16:00, sala im. Jana Kreczmara

Spotkanie odbywa się w ramach Malta Festival Poznań 2018

JAN LAUWERS jest reżyserem, dramaturgiem, artystą sztuk wizualnych. Międzynarodowe uznanie zyskał za swoją oryginalną działalność teatralną w ramach zespołu Needcompany, który założył wraz z Grace Ellen Barkey w 1986 r. w Brukseli.

Jan Lauwers jest również aktywny jako artysta wizualny, jego prace były pokazywane m.in. w BOZAR (Bruksela) czy McaM (Szanghaj). W latach 2009–2014 był artystą rezydentem w Burgtheater w Wiedniu. W 2012 r. został nagrodzony honorowym odznaczeniem za zasługi dla Republiki Austrii. W 2014 r. jako pierwszy Belg w historii otrzymał na Biennale w Wenecji Złotego Lwa za całokształt twórczości.

Jan Lauwers studiował malarstwo na Akademii Sztuki w Gandawie. W 1979 r. razem z grupą znajomych założył Epigonenensemble (dwa lata później przekształcone w kolektyw Epigonentheater) i zyskał uznanie publiczności i krytyków, produkując sześć przedstawień. Odegrały one ważną rolę w ruchu radykalnych przemian we flamandzkim i europejskim teatrze na początku lat 80. XX w. Ruch ten nazwano nową flamandzką falą.

Lauwers „potrzebuje towarzystwa” (needs company). Ta potrzeba skłoniła go do założenia z Grace Ellen Barkey zespołu Needcompany w 1986 r. Razem są odpowiedzialni za duże produkcje zespołu. Przez lata współpracowali z nieszablonowym zespołem tancerzy, muzyków i performerów, zyskując międzynarodowe uznanie i rozpoznawalność. Od początku każda produkcja była wielojęzyczna.

W pierwszych spektaklach Needcompany dominowała wizualność, w kolejnych na znaczeniu zyskiwały język opowieści i główny temat – oś narracji. Twórczość Jana Lauwersa określa się często jako postdramatyczną, ale w ostatnich latach artysta redefiniował ten termin. Jedną z najważniejszych cech jego teatru jest transparentne, „myślące” aktorstwo i paradoks „grania” i „performowania”.