Relacje naszych pracowników
Relacja Doroty Stempień z wyjazdu do Włoch | listopad 2024
W ramach programu Erasmus + miałam możliwość w dniach 18.11-22.11 odwiedzenia Civica Scuola di Teatro Paolo Grassi w Mediolanie. Paolo Giorgio ciekawie i interesująco opowiedział o przyszłych planach w tym projektach międzynarodowych do uczestnictwa, w których chciałby zaprosić Akademię Teatralną, a także historii szkoły. Civica Scuola di Teatro Paolo Grassi jest bezpłatnym i wizjonerskim centrum nauki, częścią Fundacji Mediolańskiej realizującej zajęcia dla reżyserii w tym pisanie sztuk performatywnych, zajęcia w zakresie Tańca Współczesnego, zajęcia na kierunku aktorsko teatralne, a także projektowanie i zarządzanie kulturą. Kameralne kursy studenckie prowadzone w profesjonalnie przygotowanych i wyposażonych salach. W ramach spotkań Paolo zaprezentował zaplecze techniczne będące na wyposażeniu szkoły, a także dwie sale teatralne, liczne sale prób, duże sale dydaktyczne, laboratorium scenograficzne, zakład krawiecki, laboratorium audiowizualne wspomagające nauczanie. Miałam również przyjemność zerknięcia na prowadzone zajęcia. Warto wspomnieć, że szkoła otoczona jest pięknym parkiem wykorzystywanym przez studentów do spotkań, recitali choreograficznych i teatralnych. Posiada również bardzo dobrze wyposażoną bibliotekę zawierającą obszerną kolekcję filmów, a w sercu której rośnie okazałe drzewo zachowane podczas budowy szkoły. W ramach kampusu na terenie placówki znajdują się małe domki stanowiące zaplecze noclegowe wyposażone w pokoje z łazienkami przeznaczone dla gości, studentów, wykładowców odwiedzających Civica Scuola di Teatro Paolo Grassi. Ciekawe doświadczenie pozwoliło mi wzbogacić wiedzę dotyczącą rozwiązań edukacyjnych wykorzystanych w prezentowanej placówce, a także praktycznie wykorzystać i poćwiczyć język angielski.
Relacja Agaty Paśnik-Mianowskiej z wyjazdu do Danii | listopad 2024
Podczas 5 dniowego pobytu w Kopenhadze który miał miejsce w dniach 11-15 listopada 2024. Wyjechałam z programem Erasmus+. Podczas mojego pobytu miałam okazję odwiedzić dwa duńskie teatry. Głównym celem był The Royal Danish Theatre a przy okazji odwiedziłam jeszcze Nørrebro Theater.
The Royal Danish Theater to kompleks trzech instytucji kulturalnych- teatr, opera i balet.
Moim celem było zapoznanie się z metodami pracy administracyjnej w skandynawskich placówkach kulturalnych.
W kopenhaskim teatrze królewskim gościła mnie Benedikte Hammershoy Nielsen.
Zostałam oprowadzona po całym teatrze- zarówno po części dostępnej dla gości jak i po cały zapleczu. Teatr robi imponujące wrażenie. Mieści się w nowym budynku w bardzo nowoczesnym stylu oddanym do użytku kilka lat temu.
Miałam okazje również zobaczyć jak rozplanowana jest przestrzeń administracyjna. Co ciekawe wszyscy pracują w przestrzeni typu open space a nie w pokojach zamykanych.
Wszyscy bardzo byli gościnni i z przyjemnością odpowiadali na zadawane pytania.
Przyjechałam do Warszawy z nowymi informacjami i doświadczeniami możliwymi do wykorzystania w pracy własnej.
Wyjazd ten był dla mnie cennym doświadczeniem, które utwierdziło mnie w przekonaniu o wartości międzynarodowych kontaktów w edukacji artystycznej.
W dniach 4-7 listopada 2024 roku miałam przyjemność uczestniczyć w odbywającej się na Università del Salento konferencji naukowej Contemporary Perspectives, Third Theatre, Archives, Directing, zorganizowanej z okazji 60. rocznicy powstania Odin Teatret. Wydarzenie miało miejsce w apulijskim Lecce, oddalonym o pół godziny drogi od Brindisi, gdzie w 1936 roku urodził się Eugenio Barba. Konferencja stanowiła część trwającego przez cały 2024 rok i obchodzonego na trzech kontynentach jubileuszu teatru.
W związku z przeniesieniem znacznej części spuścizny materialnej Odin Teatret z duńskiego Holstebro do Lecce, a także z uwagi na podsumowanie 60 lat istnienia teatru, tematem wiodącym konferencji były badania strategii archiwizowania działań grupy, a także twórczej kontynuacji jej idei i praktyk teatralnych.
W ramach konferencji w Bibliotece im. Nicoli Bernardiniego odbyła się także szczególnego rodzaju wystawa, będąca częścią projektu LAFLIS – Living Archive – Floating Islands. Zasadniczą część ekspozycji stanowiło kilka pokoi, w których zgromadzono prywatne zbiory biblioteczne reżysera, należące do niego przedmioty, a także dokumentację przedsięwzięć artystycznych Odin Teatret. Zrekonstruowano tu ponadto pokoje Eugenia Barby i Julii Varley z dawnej siedziby teatru w Holstebro, a także — dzięki pracy Diny Abu Hamdan — odtworzono pokój Eugenia w rzeczywistości wirtualnej. Każdy z uczestników, po założeniu okularów VR i słuchawek, miał zatem możliwość przeniesienia się do Holstebro, wprawienia w ruch pamiątek należących do Barby oraz usłyszenia opowieści reżysera.
Konferencji towarzyszyły oprócz tego pokazy ostatnich spektakli Odin Teatret: Hamlet’s Clouds oraz Compassion, a także pokaz pracy Julii Varley The Dead Brother. Mam wielką nadzieję, że zarówno wspomniane przedstawienia, jak i projekt VR uda się w najbliższym czasie pokazać polskiej publiczności.
Fotorelacja Doroty Stępień i Agaty Paśnik-Mianowskiej z wyjazdu do Academy of Performing Arts, DAMU w Pradze | październik 2023
Fotorelacja Sławomira Niesłuchowskiego z wyjazdu do Wenecji | lipiec 2023
Podczas wyjazdu zespół pracowników technicznych – Sławomir Niesłuchowski, Jacek Karasiński, Michał Mazurek oraz Aleksander Kaźmierczak – zostali przeszkoleni w zakresie technicznego adaptowania spektaklu do warunków sceny na wolnym powietrzu.
Fotorelacja z wyjazdu Moniki Przespolewskiej do Die Wolke art group, Vitruvian Thing Theatre w Salonikach | 2023
Relacja Mai Kleczewskiej, wykładowczyni na kierunku reżyseria, z pobytu na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Tibilisi
W dniach 28 czerwca – 6 lipca odbył się w Tibilisi Międzynarodowy Festiwal Szkół Teatralnych. Miałam radość i zaszczyt być przewodniczącą międzynarodowego jury w składzie: Anastasia Chernetsowa, Caroline Châtelet, David Sakvarelidze.
Obejrzeliśmy kilkanaście spektakli studentów z Gruzji, Rumunii i Polski. Grand Prix jednogłośnie przyznano studentom trzeciego roku AST z Wrocławia za spektakl „Festen”.
Jest to pierwsza edycja festiwalu zorganizowana przez czworo studentów kierunku reżyserii z Tibilisi. Pomysłodawcą, organizatorem i dyrektorem festiwalu jest student reżyserii Georgi Kljain. Atmosfera była wyjątkowa, ponieważ wszyscy studenci, dzięki uprzejmości organizatorów, mieli możliwość oglądania swoich prac, dyskutowania o nich i brania udziału w warsztatach.
Mam nadzieję, że festiwal w kolejnych latach będzie mógł zapraszać studentów z wielu krajów, m.in z Kazachstanu, Armenii, Azerbejdżanu i z Europy Zachodniej i stanie się pomostem – platformą spotkania dla młodego teatru z Europy i Azji.
Fotorelacja Doroty Stempień z Biura Obsługi Toku Studiów w The Royal Academy of Fine Arts w Antwerpii
Relacja Izy Kuny, wykładowczyni na kierunku aktorstwo, z pobytu w Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique w Paryżu
Szanowni Państwo, bardzo dziękuję za możliwość uczestniczenia w życiu Paryskiego Konserwatorium. Zobaczyłam przedstawienie III roku „La Pravda..” żywo odnoszące się do wojny obecnej i przeszłej. Uczestniczyłam w zajęciach śpiewu, tańca, interpretacji, laboratorium dramatu. Bardzo żałuję, że byłam zaproszona tylko na niektóre zajęcia. Chętnie podglądałabym wszystkie możliwe klasy. Taki wyjazd to dla mnie wielka inspiracja i możliwość rozwoju na każdej płaszczyźnie moich zawodowych wyzwań, a zwłaszcza tych akademickich.
Relacja Waldemara Raźniaka z wyjazdu do École supérieure de théâtre Bordeaux Aquitaine – éstba;
W dniach 18-20 czerwca wizytowałem uczelnię teatralną w Bordeaux (Francja) działającą przy teatrze Théâtre National de Bordeaux en Aquitaine. Uczelnia ta jest wyższą uczelnią państwową prowadzącą prestiżowy kurs aktorski (14 studentów) z naborem co 3 lata, zakończonym obroną prac licencjackich na Université Bordeaux 3 – Michel de Montaigne. Uczelnia korzysta z trzech funkcjonujących przy teatrze scen, posiada również własne sale ćwiczeniowe i administrację.
W trakcie trzydniowego pobytu odbyłem spotkania z dyrektorem pedagogicznym uczelni, szefową administracji, kierownikiem produkcji teatru oraz z dyrektorką artystyczną teatru i uczelni, Panią Catherine Marnas. Uczestniczyłem również w konferencji prasowej zapowiadającej przyszły sezon teatralny, w premierze przedstawienia dyplomowego studentów III roku pt. „Sceny z dorosłości” na postawie powieści „Młodzik” Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Sylvaina Creuzevaulta, oraz mogłem przyglądać się próbie do nowego spektaklu „A bright room called day” Tonyego Kushnera w reżyserii Catherina Marnas. Zorganizowano mi również spotkanie ze studentami, profesorami oraz Panem Tomem Lintonem z niezależnej grupy teatralnej Collectif Oso.
Celem pobytu było poznanie charakterystycznego dla tej uczelni programu nauczania, preferowanego stylu aktorstwa, strategii jej funkcjonowania na rynku francuskim oraz próba nawiązania bliższych relacji w celu wspólnej realizacji projektów naukowych. Pomimo kameralności uczelni, doceniłem duże nakłady przeznaczone na kształcenie, ilość i jakość realizowanych projektów oraz prestiżowość tych studiów (kształcenie kończy się prezentacjami w Teatrze Odeon w Paryżu; w międzyczasie organizowane są międzynarodowe projekty i wymiany z Niemcami, Hiszpanią, krajami Ameryki Łacińskiej, oraz wyjazdy studyjne m.in. na Festiwal w Awinionie). Szkoła stara się kształcić w atmosferze łączności z życiem społecznym i kulturalnym kraju: powstają tam spektakle dotyczące losów uchodźców i innych bieżących problemów, studenci zapoznawani są z różnymi rodzajami współczesnego teatru takimi jak teatr fizyczny, czy teatr dokumentalny, po godzinach pracują w teatrze dobrze orientując się w jego repertuarze. Spektakl w reż. Sylvaina Crezeuvaulta zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie, a grający w nim studenci prezentowali bardzo wysoki poziom artystyczny. Rozpoczęliśmy rozmowy dotyczące wspólnego projektu artystycznego który może zostać zrealizowany w 2020 roku.
Relacja Waldemara Raźniaka z wyjazdu na Bundeswettbewerb Deutschsprachiger Schauspielstudierender 2019, czyli Festiwal Niemieckojęzycznych Szkół Aktorskich w Berlinie
W dniach 25-26 czerwca br. uczestniczyłem w 4 prezentacjach głównego festiwalu konfrontującego prace akademickie niemieckich uczelni prowadzących kierunki aktorskie. W większości wypadków były to prezentacje studentów trzecich lat aktorstwa, reżyserowanych przez swoich profesorów, reżyserów zewnętrznych bądź kolegów studiujących reżyserię. W tych dniach zobaczyłem przedstawienia „Container Paris” w reż. Miguela Abrantesa Ostrowskiego z Hochschule für Musik und Theater „Felix Mendelssohn Bartholdy“ Leipzig, „Alice_(2)“ w reż. Pedro Martinsa Beja z Akademie für Darstellende Kunst Baden-Württemberg, Ludwigsburg, „Sprechen wir nicht über Helga!“ – praca zbiorowa studentów z Zürcher Hochschule der Künste, Szwajcaria oraz „Was glänzt“ w reż. Philippa Beckera z Folkwang Universität der Künste Essen/Bochum.
Pierwsze przedstawienie, czyli Container Paris z Lipska było oparte na sztuce Davida Gieselmanna i opisywało zdarzenie odnalezienia przez pracowników firmy jednego z europejskich miast tajemniczego kontenera o niezwykle cennej zawartości, który się zagubił i nie wiadomo do kogo należy. Pracownicy korporacji, lokalne osobistości, celebryci, przedstawiciele mediów spierają się zatem publicznie na temat tego, w jaki sposób wykorzystać nieoczekiwany skarb deliberując o społecznej szczęśliwości, swoich partykularnych celach, ambicjach i rozczarowaniach. Świetna robota słowa oraz inscenizacja – scenografia, muzyka i światło. Przedstawienie zrealizowane zostało w konwencji współczesnej commedia dell arte z użyciem technik cyrkowych i klaunady.
„Alice_(2)“ z Ludwigsburga było fantastyczną trawestacją Alicji w Krainie Czarów do świata filmów Davida Lyncha i „Funny Games” Michaela Haneke. W mrocznej, baśniowej inscenizacji wszyscy studenci bez względu na płeć wymieniali się rolą Alicji i konfrontując się z niebezpiecznymi postaciami z książki wygłaszali potężne monologi o powszechnej depresji i kryzysach psychicznym, politycznym, ekonomicznym, artystycznym a nawet klimatycznym. Spektakl zakończył się sformułowaniem, że Alicja nie jest w krainie czarów i nie jest nawet Alicją – sugerującym że każdy z widzów powinien zająć własne stanowisko na temat poruszanych w spektaklu problemów. Duże wrażenie robił wykorzystany w spektaklu ruch sceniczny i sprawność studentów.
„Sprechen wir nicht über Helga!“ studentów z Zurychu było rodzajem zbiorowego performansu, luźno połączonych etiud i stand-upów, z kulminacyjnym monologiem studentki, traktującym o wykorzystywaniu seksualnym i najróżniejszych aktach przemocy których doświadczyła jej postaćlub jej rodzina. Przedstawienie było dla mnie nierówne i mało przemyślane, ale na dużej części widowni zrobiło duże wrażenie. Ostatnim obejrzanym przedstawieniem było „Was glänzt“, gdzie grupa postaci przebranych w stroje trenerskie wykonywało serie ćwiczeń fizycznych rozmawiając o przyszłości i powodzeniu projektu europejskiego – komu ma służyć, czy dobrze funkcjonuje, kogo bierze w obronę, a komu szkodzi… Przesłaniem spektaklu było podkreślenie obojętności części społeczeństwa niemieckiego względem różnych problemów społecznych, i że najważniejsze jest po prostu to aby wszystko błyszczało i było ok, nawet jeśli nie jest.
Festiwal był dobrze zorganizowany i miał ciekawy program, chociaż warto podkreślić że nastawiony był na odbiorców niemieckojęzycznych, a jego głównym celem była integracja studentów, niewiele było zatem okazji do wymiany doświadczeń i kontaktów między władzami uczelni. Jednakże z punktu widzenia poznawania innych metod pracy i jakości kształcenia przegląd spektakli był doświadczeniem niezwykle cennym.